Moja historia o pasji.

Cześć!

Pasja, jest jedną z najważniejszych "rzeczy" w życiu człowieka.
Ona gdy mam myśli w stylu; "to i tak nic nie da, nie ma sensu tego robić" itp, pcha mnie do przodu.
Moim zdaniem człowiek bez pasji, jest pusty. Nawet jeśli wydaje mu się inaczej to tylko dlatego, że nie poznam prawdziwego szczęścia. Tak samo nie można nazwać go nieszczęśliwym, ponieważ prawdziwe nieszczęście jest nie móc realizować czegoś, czego się kocha. (Podobnie jest z miłością do osoby ale to temat na innego posta.)

 Wiem o tym z własnego przykładu, o którym właśnie chciałam wam opowiedzieć.
Od kilku miesięcy miałam wrażenie takiej pustki. Szukałam czegoś co da mi radość. Od zawsze myślałam, że moją pasją jest muzyka. Niestety spotkałam osobę która nagadała mi totalnych bzdur. I zajęło mi dość dużo czasu, aby to zrozumieć. Osoba która powinna jakby mnie wspierać stwierdziła  przez mój lęk sceniczny nie mogę kochać śpiewać ani występować. A ja naiwnie uwierzyłam na słowo. Po pewnym czasie zrozumiałam bardzo oczywistą rzecz " Prawie obcy człowiek nie może mi wmówić co mogę kochać, a czego nie." Wydaje się to oczywiste ale jak ktoś wmawia nam cały czas; "tak nie może być", po pewnym czasie zaczynamy w to wierzyć.
Pewnie teraz to czytasz i masz takie; "Ej, ale po co mi to wiedzieć?". Piszę to wszytko tylko po to, abyś nigdy nie popełnił takiego błędu jak ja. Nasza pasja jest tak naprawdę jedną z najbardziej intymnych rzeczy jaka może nas spotkać, jaką możemy poczuć. I zależy wyłącznie od nas. 

Trzymajcie się!
Cześć.